Het is een bizarre tijd als gevolg van de wereldwijde Corona-crisis: scholen zijn dicht, restaurants en cafés tuigen in allerijl een bezorgservice op en mensen worden opgeroepen om vooral thuis te blijven. Om nog maar te zwijgen van de mensen die het virus onder de leden hebben en keihard knokken voor hun herstel; daarbij geholpen waar het kan door die fantastische mensen die in de zorg werkzaam zijn. Ook de werkzaamheden van de gemeenteraad liggen praktisch stil of moeten op andere manieren. Raadsvergaderingen gaan niet door, werkbezoeken zijn afgezegd en fractievergaderingen vinden plaats via Skype. Het dagelijks leven staat op zijn kop. Het is daarom goed om af en toe even stil te staan en om ons heen te kijken: de GroenLinks-fractie doet dat de komende weken met de corona-mijmeringen. Daarin geeft iedere week een ander fractielid een persoonlijke kijk op de Corona-crisis. Vandaag: bestuurssecretaris Maaike Ansems.
Wie had eind januari kunnen voorspellen dat we door Covid-19 allemaal thuis kwamen te zitten?
Blij, maar ook gespannen over de 5 maanden dat we onze dochter Laura zouden gaan missen, zwaaiden we haar op Schiphol uit. Zij ging de reis van haar leven maken naar Indonesië en Maleisië. We waren op de hoogte van de corona-epidemie in China en we zagen veel Aziaten met mondkapjes op Schiphol, maar Laura ging op reis. Ze is 2 maanden in Indonesië geweest en had het daar heel erg naar haar zin. Er kwamen steeds fantastische beelden en berichten van haar terwijl ons leven hier “on hold” werd gezet. Overal op de wereld kwamen er maatregelen om de pandemie in te dammen, werden grenzen gesloten, kwamen er -al dan niet- intelligente lockdowns en schoten de statistieken van zieken en overledenen de lucht in. Door de corona-crisis werd ze gedwongen om naar huis te komen terwijl het reizen ondertussen bijna onmogelijk was geworden. Gelukkig is ze veilig en gezond thuis gekomen, wat hebben wij ons zorgen gemaakt. We zijn allemaal veroordeeld tot “binnen” tijd maar mogen in Nederland gelukkig nog wel buiten komen mits we 1,5 meter afstand houden. Dit redden we nog wel een tijdje. Wij hebben voldoende ruimte en middelen om het samen te doorstaan, maar dat geldt helaas niet voor iedereen.
…. En dan slaat de twijfel en paniek toe. Hoe lang gaat dit nog duren? Wanneer kunnen kinderen weer naar school? Hoe gaat het met de kwetsbare kinderen? Hoe gaat het met verdere familie, vrienden, bekenden en alle zorgverleners? Hoeveel zieken en overledenen volgen er nog? Krijgen we het virus ooit onder controle, zal er een vaccin komen en wanneer? Hebben de maatregelen enig effect, houden mensen zich er aan? Wanneer kunnen de maatregelen worden versoepeld? Wel of geen mondkapjes, een corona app en hoe zit het dan met de waarborgen van privacy? Vooral het beeld van een 1,5 meter afstand maatschappij voor een langere tijd boezemt mij angst in. Ik heb zo mijn buik vol van alle virtuele bijeenkomsten van Zoom, Skype, Teams etc. etc. Vooral als de techniek me in de steek laat en mijn bijdrage niet wordt gehoord. De bestuursvergadering waarbij mijn microfoon het niet deed. Het zijn noodzakelijke aanpassingen in deze tijd maar het vormt voor mij een surrogaat voor daadwerkelijk fysiek contact en verbinding. Samen wat drinken na een fractievergadering, de nazit bij het bestuur en samen op campagne zijn de krenten in de pap bij GroenLinks. Oh wat mis ik dat.
Als ik dan in mijn pieker modus zit en paniek weer om de hoek komt kijken, kijk ik om me heen, tel mijn zegeningen en sluit de negatieve berichtgeving zoveel mogelijk buiten. Ik ga een wandeling maken en alle mensen groeten vriendelijk op afstand. Ik heb mijn hulp aangeboden aan het Deventer ziekenhuis en er is zoveel aanbod dat mijn hulp niet eens nodig is. Hartverwarmend! Ik heb kaarten gestuurd naar de ouderen in Spikvoorde. Ik bedank alle mensen met vitale beroepen die hard werken om alles draaiende te houden. Een bericht van mijn nichtje die op een IC voor corona patiënten werkt en een online rondleiding door het ziekenhuis geeft om mensen gerust te stellen. Dat geeft hoop. De online-meetings beginnen te wennen. Vergaderen, dansen, yoga en theekransjes via beelden werkt voorlopig maar hopelijk niet meer te lang. De maatregelen hebben een gunstig effect op de natuur en het milieu. Ook lijken de maatregelen te werken en is er een dalende lijn te zien in het aantal besmettingen, zieken en mensen die eraan overlijden.
Het schrijven van deze mijmeringen geeft mij ook meer relativering en een mogelijkheid om een zinvolle bijdrage te leveren.
Blijf vertrouwen hebben en geef je geliefden regelmatig een knuffel als het kan en houdt anders contact op afstand. Op naar het “Nieuwe Normaal”, de woorden waarmee Arjen Lubach dit seizoen van Zondag met Lubach afsloot.