Het is een bizarre tijd als gevolg van de wereldwijde Corona-crisis: scholen zijn dicht, restaurants en cafés tuigen in allerijl een bezorgservice op en mensen worden opgeroepen om vooral thuis te blijven. Om nog maar te zwijgen van de mensen die het virus onder de leden hebben en keihard knokken voor hun herstel; daarbij geholpen waar het kan door die fantastische mensen die in de zorg werkzaam zijn. Ook de werkzaamheden van de gemeenteraad liggen praktisch stil of moeten op andere manieren. Raadsvergaderingen gaan niet door, werkbezoeken zijn afgezegd en fractievergaderingen vinden plaats via Skype. Het dagelijks leven staat op zijn kop. Het is daarom goed om af en toe even stil te staan en om ons heen te kijken: de GroenLinks-fractie doet dat de komende weken met de corona-mijmeringen. Daarin geeft iedere week een ander fractielid een persoonlijke kijk op de Corona-crisis. Vandaag: raadslid Koen Boswinkel.

Ik schrijf op dit moment mijn masterscriptie. En nee, ik kan niet altijd even veel concentratie opbrengen en zit met regelmaat doelloos te scrollen op Facebook of de NOS-app te lezen. Een andere afleiding waar ik gevoelig voor ben, is het zoeken naar concerten, toneelvoorstellingen, musicals en musea. Ik ben namelijk een enorme liefhebber van al het moois dat kunst en cultuur ons bieden. En ik kan echt zitten stuiteren als ik bijvoorbeeld zie dat mijn favoriete pianoconcert (voor de mensen die het willen weten: het pianoconcert in G van Maurice Ravèl. Aanrader!) weer eens uitgevoerd wordt door het Koninklijk Concertgebouworkest. Ook kan ik me helemaal verliezen, met een koptelefoon op, in al die concerten die ik al mee heb mogen maken van artiesten als Stevie Wonder en Ruthie Foster (Aanrader nummer 2!). Om nog maar te zwijgen van ieder jaar meeblèren tijdens het grootste meezingfeest van het jaar: De Toppers. Ik vind het allemaal heerlijk en er gaat eigenlijk nauwelijks een week voorbij zonder dat ik iets cultureels heb ondernomen. Wat is het toch heerlijk om geraakt te worden, om te lachen, om te huilen, om te worden verward en verrast.

En weet je … Ik mis het op dit moment onwijs!

Ik mis het geouwehoer en gegein in de rij voor de muntjes vlak voordat het concert begint.

Ik mis het gespannen bladeren in het programmaboek van een toneelstuk of musical en het me afvragen waar ik die ene acteur die meespeelt nou ook alweer van ken.

Ik mis het gedring om een glimp op te vangen van de Nachtwacht of het Meisje met de Parel.

Ik mis het genieten van een talentvolle maker die volop bezig is met experimenteren en vernieuwen tijdens een try-out.

Ik mis zelfs het irritante gekuch van die mevrouw achter me, terwijl het orkest dat prachtige langzame tweede deel speelt van Beethovens derde symfonie.

Nu ik al dat culturele moois moet missen, heb ik een nogal lege agenda. En die tijd gebruik ik, naast mijn scriptie, om me wat intensiever bezig te houden met de voorwaarde voor een gezonde cultuursector: de ruimte voor vernieuwing en experiment in de vorm van culturele broedplaatsen. Zodat ook voor de toekomst een volwaardige cultuursector gewaarborgd is. Ik stelde er al eens schriftelijke vragen over en ik broed (haha) nu op meer. Ik heb toch de tijd …

En natuurlijk, de cultuursector toont creatieve omdenkkracht. Zomaar een greep: songwriters gaan liedjes schrijven in opdracht en voeren deze online uit, Internationaal Theater Amsterdam deelt iedere dag een troostrijk verhaal op haar site en Het Koninklijk Concertgebouworkest heeft talloze concerten online gezet. En daar ben ik ze zeer dankbaar voor. Kunst en cultuur leveren een onmiskenbare bijdrage aan ons mentale welzijn en er zijn zelfs studies die laten zien dat bepaalde vormen van kunst en cultuur een positieve invloed hebben op ons fysieke welzijn. Het is te gek dat al die creatieven hun kracht nu op een andere manier inzetten. Tegelijkertijd vind ik het zo onwijs klote dat zoveel mensen die in deze beroepsgroep werkzaam zijn hun inkomen voor de komende maanden in een klap zien verdampen. Wat een onzekerheid. Ik hoop dat iedereen er doorheen komt.

Wat ik echter vooral mis, is de ervaring van het unieke en die ervaring delen met anderen. Elkaar in de zij porren, terwijl we brullen van het lachen. Elkaar tot tranen geroerd aankijken, omdat het allemaal zo treffend was wat we net hebben gezien. We moeten het nu vooral en eigenlijk uitsluitend delen via likes en reacties. Kunst en cultuur doen ertoe in een samenleving en dat dit nu niet in al haar omvang en rijkdom kan, is ongelofelijk balen en een gemis voor ons allemaal.

Maar

Van het grotendeels moeten missen van kunst en cultuur gaan we niet dood. En dat is wel wat er op dit moment op het spel staat: levens. We moeten allemaal inleveren ten behoeve van het grotere belang: zo snel mogelijk vat krijgen op deze verschrikkelijke pandemie, zo veel mogelijk mensen beter maken met behulp van al die zorghelden en elkaar zo min mogelijk ‘opzettelijk’ besmetten. Ondertussen is het zaak om zoveel mogelijk mensen die gedwongen thuis zitten – vanwege gebrek aan werk - te ondersteunen, zodat zij hun huur en boodschappen kunnen blijven betalen. Dat kunnen wij, daar ben ik van overtuigd. En als dit allemaal achter de rug is, dan zie ik jullie heel graag weer. En drinken we een biertje op de Brink, terwijl de openingsact van Deventer Op Stelten op het punt van beginnen staat. Ik kan niet wachten. We missen het, maar het komt terug!